Blago cara Radovana – Jovan Dučić

Description

Blago cara Radovana – Jovan Dučić

Blago cara Radovana (1932.), knjiga filozofske proze na velike, sudbinske teme (U podnaslovu Knjiga o sudbini), kao što su: sreća, ljubav, žena, prijateljstvo, mladost i starost, pesnik, heroji, proroci.

Jedno od najpoznatijih i najprivlačnijih Dučićevih dela, prepuno zanimljivih i podsticajnih životnih misli iz pera pesnika.

Svi ljudi znaju da ima u zivotu jos uvek jedno zakopano blago za svakog od njih. Svi ljudi kopaju, jer svaki covek nesto trazi; svako je upro pogled u neko mesto gde misli da stoji zakopano blago Cara Radovana.

Jovan Dučić je bio srpski pesnik, pisac i diplomata.

Jovanova majka bila je Joka koja se prvi put udala za Šćepana Glogovca sa kojim je imala sina Rista i kćer Soku (Risto će biti taj koji će svom polubratu Jovanu omogućiti školovanje). Drugi put se Joka udala za Andriju Dučića iz Podglivlja sa kojim je rodila kćer Milu i sina Jovana. Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku.

Jovan Dučić je pohađao osnovnu školu u svom rodnom mjestu.

Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893. Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama. Zbog njih Jovan Dučić biva stavljen pod istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga protjeruju iz grada. Odmah nakon progonstva, pesnik nije mogao naći učiteljsku službu gotovo nigde, pa se zapošljava u manastirskoj školi u Žitomisliću. Kao učitelj Jovan radi u Mostaru od 1895. do 1899. U društvu sa Šantićem stvorio je književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla.

Iste godine Jovan Dučić odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara, upoznaje Skerlića u Parizu. Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju. Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara.