Description
Utočište – Milica Mićić Dimovska
Junakinja ovog romana pati od kliničke depresije. U detinjstvu zatrovana jezom iz porodičnih albuma, u kojima su izmešane fotografije (zaboravljene) dece i nadgrobnih spomenika. Ona je sveštenica izopačenog kulta (mrtvih) predaka. Ličnost joj je trula iz (porodičnog) korena. Kao praunuka bezimenog `dođoša` koji je ženidbom stekao ugled, ona ne može da zamisli da će preživeti rušenje kuće (tri generacije) otaca i `profanisanje` njihovog zanata (knjigovodstva), pa se od plime `skorojevića` novog doba, brani očajanjem kao oblikom društvenog elitizma.
Ropski odana ocu, pedantnom edipovcu koji je (samodestruktivno) odabrao da bude odgovoran za gašenje loze. Junakinja veruje da ga je izneverila već samim tim što nije muško (naslednik prezimena). Sukobljavajući se sa majkom, oličenjem ženskog (rađajućeg) principa, ona se istovremeno odupire svojoj telesnosti (reproduktivnoj polnosti). Jer čezne da se poistoveti sa ocem (uništenjem, smrću).
Međutim, iz junakinjinih iscrpljujućih samoanaliza se naslućuje da se u njoj krije ojađena, zapostavljena devojčica, koja je u nemoćnom besu mučila životinje ne bi li privukla pažnju roditelja, zauzetih oko mlađeg, bolesnog deteta.
Njene suicidne namere odjednom izgledaju kao pokušaji bekstva od izluđujućeg osećanja krivice zbog rane bratovljeve smrti. I od straha da će je pravda (kazna) stići i uzeti (ubiti) joj sina. Kada, posle skoka sa drugog sprata, bude oslobođena od (zaštitne čaure) gipsa i (poput lutke) preseljena u nov stan, ona će se preobraziti kao (monstruozni) transfomers, dok će iste rešetke (unutrašnje tamnice) nastaviti da joj cepaju biće na dve zaraćene, nepovezane polovine.
Morijakovski mračan i bernhardovski psihotičan, ovaj roman se suprotstavlja književnom mainstream-u koji potcenjuje vrednost `priče! i karaktera.
